گفت‌وگو با کارگردان نمایش «هاروی»
وحید صالحی: از کمدی کاستیم تا به معنا بپردازیم
وحید صالحی‌نظام‌آبادی، با بیان اینکه «هاروی» نمایش‌دهنده روزمرگی‌های ماست، از کم کردن بار کمدی متن برای پرداخت بیشتر به اندیشه متن و معنا و مفهوم نمایش گفت.
به گزارش ایران‌تئاتر، نمایش «هاروی» نوشته مری چیس، با ترجمه ثنا ولدخانی و کارگردانی وحید صالحی‌نظام‌آبادی قرار است تا از بیست‌ویکم آذر ساعت 21 در سالن یک عمارت ارغوان روی صحنه برود.
وحید صالحی، درباره این نمایشنامه گفت: «این اثر در سال 1954 و در سبک رئالیسم جادویی نوشته شده است و ما برای اجرای آن به سمت فانتزی رفتیم.»
این هنرمند ادامه داد: «نمایشنامه «هاروی» در سال‌های بعد از جنگ جهانی دوم نوشته شده است و این اثر به روزمرگی مردم در آن زمان اشاره دارد؛ شباهت آنچه در نمایشنامه می‌خوانیم با شرایطی که ما با آن مواجه هستیم، باعث انتخاب متن شد.»
او افزود: «ما همیشه گمان می‌کنیم آدم‌های منطقی که در روزمرگی گیر کرده‌اند و حساب و کتاب دارند، نرمال هستند. در مقابل به افرادی که با دیگران متفاوت‌اند، برچسب روانی و دیوانگی می‌زنیم؛ درحالی‌که این افراد در لحظه زندگی می‌کنند و مانند ما گرفتار گذشته و آینده نیستند.»
صالحی با بیان اینکه برای القای مفهوم نمایش تاحدی از بار کمدی آن کم کرده‌اند، گفت: «سعی کردیم در کنار ایجاد فضایی جذاب برای مخاطب، اندیشه پشت متن و معنا و مفهوم آن با پرداخت کمدی تحت تاثیر قرار نگیرد. همچنین برای ارتباط بهتر مخاطب با کمک استاد علیرضا کوشک‌جلالی تا حدی کار را با فرهنگ ایرانی مطابقت دادیم. البته از آنجاکه داستان نمایش جهانشمول است، بدون تغییر هم می‌توان آن را روی صحنه برد.»
این هنرمند افزود: «نگاه و اجرای متفاوتی از «هاروی» نسبت به اجراهای دیگری که از این متن شده است، برای‌مان اهمیت داشت. سعی کردیم فضایی قابل درک و ارتباط برای مخاطبان بسازیم.»
او ادامه داد: «در نمایشنامه خرگوشی دومتری هست که تک‌تک بازیگران با آن بازی دارند. در برخی از اجراها و حتی فیلم ساخته شده بر اساس نمایشنامه، خرگوش روی صحنه حاضر می‌شود اما ما برای دور شدن تماشاگر از پرداختن به ظواهر و همچنین ایجاد حس کنجکاوی مخاطبان برای پرداخت ذهنی این موجود برای خودشان، از حضور صحنه‌ای آن پرهیز کردیم.»
صالحی در پایان با اشاره به هزینه‌های زیاد تولید گفت: «تئاتر دنیای کوچکی دارد و خوشبختانه گروه‌های نمایشی تا جایی که امکان داشته باشد، برای اجرا به یکدیگر کمک می‌کنند؛ اما باعث تاسف است که در شرایط اقتصادی فعلی، این هنر برای برخی از سالن‌های خصوصی بیشتر به بیزینس و محلی برای کسب درآمد تبدیل شده است و دسترسی به سالن‌های دولتی هم مشکلات و دوندگی‌های خاص خود را دارد. در کل شرایط اجرا برای همه گروه‌ها دشوار است و تنها عشق به این هنر آن‌ها را به ادامه راه ترغیب می‌کند.»
گفت‌وگو: نگار امیری
